Είναι εντάξει να πεθάνεις

Λεπτομέρειες

Κέβιν Κορ | 16 Νοε. 2008

Πόσες φορές, όταν ακούσαμε ότι κάποιος πέθανε, είπαμε “Λοιπόν, πρέπει να ήταν η ώρα του”. Ή, “Όταν είναι η ώρα σου να φύγεις, είναι η ώρα σου να φύγεις, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.” Ποιός αποφασίζει πότε είναι η στιγμή για να τελειώσει η ενσάρκωση; Στη Δύση, αυτό το ζήτημα περιβάλλεται από μύθους και εικασίες. Ωστόσο, η διαδικασία υπάρχει και είναι γνωστή.

Καθώς η Δύση συντονίζεται αργά με τις διδασκαλίες του Ανατολικού μυστικισμού, όλο και περισσότεροι από τους μηχανισμούς σχετικά με τη λειτουργία του σύμπαντος, εισάγονται σταδιακά στην δυτική ψυχή. Για παράδειγμα, είναι ευρέως αποδεχτό στις Ανατολικές φιλοσοφίες ότι η ανθρώπινη ψυχή ενσαρκώνεται ξανά και ξανά στη γήινη ύπαρξη μέχρι να κυριαρχήσει στο πεδίο της τρίτης διάστασης. Αυτή η ιδέα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Αρχαίας Σοφίας, η οποία διδάσκεται πλέον σε όλη τη Δύση υπό το πρόσχημα του Ρέικι και άλλων θεραπευτικών συστημάτων.  

Ακόμα και στη Δύση η ιδέα της ψυχής είναι προς συζήτηση, αλλά αυτό που πραγματικά είναι και οι καταγωγές της και η δομή της, συζητιούνται πολύ σπάνια, είτε στη συμβατική θρησκεία ή ακόμη και στον εσωτερισμό.  

Τι είναι ακριβώς η ψυχή; 

Τα πάντα που γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε είναι μια έκφραση της Μίας Ζωής σε εκδήλωση. Εάν προσπαθήσουμε να το κρατήσουμε όσο πιο απλό γίνεται, μπορεί να ειπωθεί ότι το Θεϊκό έχει δύο πτυχές· αυτή η οποία είναι σε μόνιμη ακινησία, και αυτή η οποία βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο πτυχών του Θεϊκού προκαλεί την εξέλιξη όπως εμείς την κατανοούμε. Είναι η πρωταρχική δυαδικότητα. Αυτό που βρίσκεται σε αιώνια ακινησία συλλογίζεται τον εαυτό του ως το Θεϊκό. Αυτή η αντανάκλαση καθώς προβάλλεται στην ύλη του σύμπαντος, προκαλεί την ύλη να δομήσει τον εαυτό της σύμφωνα με τα μοτίβα στη συνείδηση τα οποία είναι η αντίληψη που έχει το Θεϊκό, για τον εαυτό του. Έπειτα το Θεϊκό διεγείρεται από τον προβαλλόμενο του εαυτό έτσι ώστε δημιουργεί νέες ιδέες ως προς το τι Αυτό είναι. Αυτές οι νέες ιδέες που πηγάζουν από την κεντρική ακινησία, συσσωρεύουν ύλη από τα διάφορα επίπεδα της ύπαρξης προς τον εαυτό τους για να δημιουργήσουν σύνθετα σώματα, τα οποία ταξιδεύουν μέσα στο προβαλλόμενο σύμπαν για να βιώσουν εκείνη την προβολή, και έπειτα να επιστρέψουν στην κεντρική ακινησία για να ενσωματωθούν με το Θεϊκό, έτσι ώστε το Θεϊκό να εξελιχθεί εσωτερικά. Αυτές οι ιδέες, οι οποίες προβάλλονται από την Θεϊκή κεντρική ακινησία είναι γνωστές ως Θεϊκές Σπίθες και έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται ξεχωριστά από τον δημιουργό τους. Η ανθρωπότητα είναι ένα τέτοιο κύμα από Θεϊκές Σπίθες. 

Τα μοτίβα στη συνείδηση τα οποία δημιουργούνται από το θεϊκό το οποίο στοχάζεται τον εαυτό του είναι γνωστά ως αρχέτυπα. Ολόκληρη η δημιουργία, καθώς γυρνά γύρω από την κεντρική ακινησία, αποτελείται από ένα μικρό αριθμό Θεϊκών μοτίβων ή αρχετύπων. Το αρχέτυπο το οποίο είναι συνώνυμο με τη συνείδηση και την εκδήλωση του στην ύλη είναι η μουσική Οκτάβα. Κάθε οκτάβα έχει 12 διαφορετικά δονητικά επίπεδα, το ανώτερο ως το πιο δυσδιάκριτο και πιο εκλεπτυσμένο, και το χαμηλότερο δονείται στο πυκνότερο, βαρύτερο επίπεδο. Εμείς, ως φυλή, εκδηλωμένη στη Γη αυτή τη στιγμή, είμαστε μια πεμπτοδιαστασιακή συνείδηση, κεντραρισμένη στην τέταρτη διάσταση, και κατοικούμε ένα τρισδιάστατο σώμα. Μπορεί να ειπωθεί πως ο Εαυτός Ψυχή βρίσκεται μόνιμα στην έκτη Διάσταση και υπάρχει ταυτόχρονα, όπως κι όλα τα εκδηλωμένα σώματα, διά μέσου των 12 επιπέδων και “πηγαίνουν” μέχρι πίσω στην κεντρική ακινησία. Επίσης το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον Εαυτό Ψυχή που είναι αιώνιος, ειδωμένος από την δική μας περιορισμένη αντίληψη εδώ στη γη. Δημιουργήθηκε και ήρθε σε πλήρη ισορροπία κατά διάρκεια μιας προηγούμενης εκδήλωσης αυτού του γαλαξία και ηλιακού συστήματος. Για εμάς, είναι η τελειότητα για την οποία προσπαθούμε συνεχώς και από την οποία επιζητούμε καθοδήγηση. 

Έχοντας μιλήσει για την ψυχή και τις καταγωγές της, τίθεται το εξής ερώτημα, “Από που προερχόμαστε; Τι προκαλεί την εκδήλωση μας εδώ στην τρίτη διάσταση;” 

Όπως δήλωσα πιο πάνω, η πραγματικότητα καταλήγει σε ένα μικρό αριθμό αρχετύπων, και έχουμε υποδείξει το πρωταρχικό αρχέτυπο που προκαλεί την εκδήλωση. Συνεπώς μια οντότητα, η Ψυχή, στοχάζεται τον εαυτό της, και διά μέσου εκείνου του στοχασμού δημιουργεί μια εικόνα καθρέφτη του εαυτού της στις χαμηλότερες διαστάσεις στις οποίες υπάρχει. Το ίδιο αρχέτυπο έρχεται σε δράση στο επίπεδο της ψυχής και είναι η Ψυχή μας, που στοχάζεται τη φύση της και κάνει την ερώτηση “Ποια/ος είμαι;”, που προκαλεί την εκδήλωση να συμβεί. 

Αυτή η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με τα όνειρα που βιώνουμε σε αυτή τη ζωή. Είναι ευρέως αναγνωρισμένο πως εάν εργαζόμαστε με κάποιο πρόβλημα που αφορά την ταυτότητα του εαυτού, θα προκαλέσει την ανάδυση ενός ονείρου γύρω από αυτόν τον προβληματισμό. Όταν έχουμε ένα όνειρο, προβάλουμε μια περσόνα η οποία μπορεί ή όχι να μοιάζει σαν εμάς, αλλά θα περάσει μια εμπειρία την οποία δημιουργούμε έτσι ώστε να επιλύσει ένα σημείο αμφισβήτησης ως προς το τι είναι εντάξει για εμάς. Στην Αρχαία Σοφία ο ύπνος είναι γνωστός ως ο Μικρός Θάνατος, κι αυτό γιατί όταν πηγαίνουμε για ύπνο αφήνουμε προσωρινά το φυσικό μας σώμα για να βιώσουμε ένα ανώτερο πεδίο. Η διαδικασία είναι πανομοιότυπη με αυτήν όπου παίρνουμε την τελευταία πνοή της ενσάρκωσης. Η διαφορά είναι πως στην περίπτωση αυτή ο θάνατος είναι μόνιμος. 

Πότε μια ενσάρκωση φτάνει στο τέλος της; Αυτό θα συμβεί όταν η Ψυχή, μέσω της δημιουργημένης της εκδήλωσης στο τριτοδιαστασιακό επίπεδο, επιλύσει το θέμα το οποίο προκάλεσε τη δημιουργία της εξ αρχής. 

Καθώς η ψυχή επιλύει το ζήτημα, ξεκινά να καλεί πίσω την προβολή που δημιούργησε στις χαμηλότερες τρεις διαστάσεις μέσα στις οποίες υπάρχει. Τα εκδηλωμένα σώματα που υπάρχουν στο κάθε ένα από αυτά τα διαστασιακά επίπεδα, αυτή η ανάκληση μοιάζει σαν τρέμουλο το οποίο “κυματίζει” μέσα στο ενεργειακό σώμα κάθε εκδήλωσης, προκαλώντας ενεργειακές μετατοπίσεις οι οποίες εν τέλη οδηγούν στην αποσύνθεση εκείνου του συγκεκριμένου σώματος.

Καθώς η διαδικασία της ανάληψης αφομοιώνεται όλο και πιο πολύ μέσα στην ανθρωπότητα, θα προκαλέσει κρυμμένες εμπαθείς τάσεις να αναδυθούν μέσα στον καθένα. Καθώς αυτή η ικανότητα αναδύεται, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τις ωθήσεις που κατευθύνονται από την δική τους ψυχή προς την ενσάρκωση τους. Θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται το λόγο που δημιουργήθηκαν και το στόχο εκείνης της συγκεκριμένης ενσάρκωσης. Επίσης θα αντιλαμβάνονται πότε επιτεύχθηκε εκείνος ο στόχος και πότε η ενσάρκωση πλησιάζει προς το κλείσιμο της. 

Θα αναγνωρίσουν ότι έχουν εκπληρώσει με επιτυχία την αποστολή τους. Θα συγκεντρώσουν τους φίλους τους και θα γιορτάσουν την “δουλειά που πήγε καλά”.  Και καθώς πλησιάζει η ώρα να αφήσουν την ενσάρκωση, θα υπάρχει πολύς εορτασμός καθώς ο πολυαγαπημένος αδελφός ή αδελφή επιστρέφει πίσω στους Δασκάλους στο εκτοδιαστασιακό επίπεδο. Δεν υπάρχει θρήνος, μονάχα η χαρά από την επανένωση με το Πνεύμα του φίλου τους. 

Η εργασία της αναγνώρισης του θανάτου ως μέρος της ζωής, εδώ στη Δύση, εξακολουθεί να βρίσκεται σε βρεφικό στάδιο. Ακόμη κι ανάμεσα στους εργάτες του φωτός, εξακολουθεί να υπάρχει προσκόλληση στο φυσικό σώμα. Το να σκεφτούμε μια ζωή χωρίς τη φυσική σύνδεση με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο εξακολουθεί να προκαλεί μεγάλο πόνο. 

Όσον αφορά τον καρκίνο, η αποδοχή ότι ο καρκίνος θα δώσει τέλος στην ενσάρκωση, εδώ στη Δύση το βλέπουμε σαν μια ήττα. Κάποιος χρειάζεται συνεχώς να παλεύει την ασθένεια όσο αυτή προσπαθεί να εξαπλωθεί σε όλο το φυσικό σώμα· οτιδήποτε λιγότερο από αυτή τη μάχη θεωρείται ως αποτυχία. Ωστόσο, κάποιος χρειάζεται να πεθάνει από κάτι, και όταν φτάσει η καθορισμένη στιγμή για τον καθένα μας, όταν η Ψυχή μας μας καλέσει πίσω, πόσο πιο ειρηνικά θα ήταν και πιο ικανοποιητικό εάν αναγνωρίζαμε πως ήτανε όλο μέρος του σχεδίου; 

Για όσους από εμάς αναγνωρίζουμε το κάλεσμα, αλλά βρισκόμαστε σε μια σχέση με ένα άτομο που δεν αγκαλιάζει την πνευματική οπτική, αυτή η στιγμή μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Από τη μια πλευρά, είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να επιστρέψουμε πίσω στα επίπεδα, να συγχωνευτούμε με την Ψυχή μας και να γίνουμε ένα με τους φίλους μας στο πνεύμα, κι απ’ την άλλη πλευρά, να έχουμε επίγνωση του μεγάλου πόνου που ο/η σύντροφος μας περνά λόγω της επικείμενης κατάρρευσης μας. 

Αισθάνομαι πως αυτή η κατάσταση δεν θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι πως η γνώση και η σοφία σχετικά με τον θάνατο θα βγει έντονα προς τα έξω στον κόσμο για να εξαλείψει τον φόβο και τη δυστυχία που δημιουργείται γύρω από τον θάνατο.

Κέβιν Κορ

Μετάφραση: Φρίξος Χριστοδούλου | www.angelshouse.eu